Kochana Lorko,
cieszę się bardzo, że tam Ci jest tak dobrze. Wiem, że i Ty dobrą będziesz, że spełnisz obowiązek swój uczciwie i sumiennie. Byłam w Łowiczu i widziałam się z Tadziem. Skarży się bardzo na milczenie Wasze; ze łzami mówił o tym. Lorko, to jest źle. Pisz do Tadzia częściej koniecznie; przynajmniej co dwa tygodnie. Kładę to na Ciebie jako powinność. Czasem wiele dobrego zrobić można sercu brata kilkoma słowami. Wybrałam tu dla Ciebie trochę drobiazgów i przy okazji je prześlę. Od Nitowskich albo od Bolka dostaniesz ten kałamarzyk niebieski, który zostawiłam dla Ciebie. Suknię zieloną sprzedała Kazia [Kuligowska] daleko taniej, przed odebraniem Twego listu.
Ja z dnia na dzień na paszport czekam. Nie mieszkam już we Frascati; szczęściem udało mi się odnająć mieszkanie. Teraz mam bardzo mały pokoiczek, w którym jest szezlong, dwa krzesła i stolik; kuferek stoi w sieni. Cały ten apartament mieści się na Nowym Świecie pod n[umerem] 38 m. 5. Tu jeszcze napisz do mnie. Wstaję późno, bo nie jestem bardzo zdrowa; do trzeciej piszę, potem wychodzę na obiad i za interesami, których przed wyjazdem nie brak. Jak będziesz jechała do Zegrzynka? Jeśli przez Warszawę, to zajdź w godzinach pomiędzy 11 a 2. Ale ja pewno już nie będę tak długo w Warszawie. Wszystkie prawie meble oddałam Bolkowi dla Zosi; kilka gratów Tadzio weźmie, bo ma tylko dziurawy stołek w swoim mieszkaniu. Dla siebie zostawiłam pianino, stary fotelik, łóżko, tym podobne rzeczy. Wyjadę teraz do Styrii. Do Grazu może, bo miasto nieduże, niedrogie, ma ładną bibliotekę i park duży.
Żegnam Cię, droga Lorko. Pisać do Ciebie będę, jak tylko się gdzie zatrzymam. Całuję Cię serdecznie i żegnam raz jeszcze.
Najważniejsze to, że Staś decyduje się odbywać służbę wojskową, aby Janek mógł być od niej wolny, ale chce mieć zapewnione 15 rubli miesięcznie. Ja będę dawała 6, a Wy złożycie resztę. Gdybym zostawała w Warszawie, mogłabym dawać z 10, ale puszczając się tak na tułactwo nie wiem, czy zdołam nad te sześć rubli coś zebrać dla niego, więc i podjąć się więcej byłoby mi trudno. We czworo może jakoś te dziewięć rubli skompletujecie. Raz jeszcze żegnam Cię, drogie dziecko, Tadzia Twemu sercu polecam. Jest tak smutny i zmęczony pracą, że mu się należy jakieś cieplejsze słowo od czasu do czasu.
Bywaj zdrowa, kochana Lorko. Całuję Cię,
M. Konopnicka